Eintlik moet ek hierdie week nie eers probeer om iets vir hierdie ruimte in die tydskrif te skryf nie.
Eintlik moet ek hierdie week nie eers probeer om iets vir hierdie ruimte in die tydskrif te skryf nie. Blaai na
bl 28 en lees dr Adam Mahomed se storie. Om enigiets te probeer sê nadat ek sy lewensverhaal gelees het, klink oppervlakkig. Ek wil amper sê as daar net een artikel is wat jy dié week moet lees, is dit dié een. Lees dit, internaliseer wat hy sê en vertel dit vir almal wat jy teëkom. Ons kan almal iets van die man se lewensbeskouing en die hantering van intense en ondenkbare hartseer leer. Ten spyte van alles wat met hom gebeur het, sê hy tog dat hy vreugde daaruit put om positief te leef.
Alles wat hy deel, het my laat nadink en geïnspireer, maar dis veral sy opmerking: “Dit voel vir my soms asof mense soos slaapwandelaars deur die lewe gaan. Jy kry kinders. Jy lewe vir die samelewing en dra maskers om aan te pas. Ek voel jy moet jou tyd optimaal benut deur tyd saam met jou geliefdes deur te bring,” wat ’n nerf raak.
Hierdie tyd van die jaar is almal moeg – dinge raak soms te veel en ’n mens wil soms jammer vir jouself voel. Almal met wie ek praat, is dit eens: Dit voel asof hierdie jaar vinniger as ooit verbygesnel het. Ek weet ons sê dit bykans elke jaar, maar hierdie jaar was, soos daar deesdae na iets in die oortreffende trap verwys word: übervinnig. En boonop was dit vir die meeste mense ’n taai jaar. Ek dink ons digitale redakteur, Rozanne Myburgh, het dit raakgevat toe ek terloops aan haar per e-pos genoem het dat dit volgens die Chinese die jaar van die hasie is, waarop sy in ’n e-pos in antwoord op myne haar beskouing van die jaar in een woord opgesom het: monsterhasie!
Ten spyte daarvan dat dit nie ’n maklike jaar was nie, moet ek myself telkens herinner dat my stres en bekommernis in vergeleke met dit wat sommige mense hierdie en ander jare al moes hanteer en verwerk, nie eers op ’n skaal van 1 tot 10 aangedui kan word nie. Maretha Maartens het in ’n stadium in ’n onderhoud met ’n joernalis gesê dat sy moeilike en stresvolle situasies in perspektief probeer plaas deur haarself af te vra of sy op haar sterfbed oor ’n spesifieke probleem bekommerd sou wees? Indien haar antwoord daarop “nee” sou wees, dwing sy haarself om gewoon nie soveel waarde daaraan te heg en onnodige energie daarop te mors nie. Dit het my sedertdien bygebly en ek dink dikwels (nie genoeg nie) daaraan as ek voel ’n situasie is besig om my ore aan te sit of bekommernis is besig om my energie te tap.
Teen dié tyd weet die meeste mense wat my ken dat ek besonder skepties oor Amerikaanse rolprente en TV-programme is. Ek was dus, getrou aan my beskouing, nie oortuig dat ek ooit ’n bewonderaar van ’n TV-reeks uit dié wêrelddeel sou wees nie. Hoewel ek retrospektief tog moet erken dat Friends my laat lag het. Op my kinders en vriende se aandrang, neem ek en my geliefde toe tog so paar weke gelede die eerste seisoen van die TV-reeks Modern family uit. En ek moet erken, ek was verkeerd. ’n Mens moenie die kind sommer met die badwater uitgooi nie – dié reeks is uitstekend! Ek is verslaaf daaraan en kyk dit tot in die laatnag. Dis ’n wonderlike teenvoeter vir stres!
Wat my totaal uitgeboul het, is dat die vervaardigers daarin slaag om dié familie se interaksie met mekaar op ons almal van toepassing te maak. Op ’n humoristiese manier laat dié reeks ’n mens oor jouself en jou mense en omstandighede nadink. En op ’n manier kry die wel en wee van dié moderne familie dit reg om ons almal beter oor onsself, ons omstandighede en ons families te laat voel. Die vlymskerp dialoog het geen plek vir heilige koeie nie, oorkruis grense wat ons so maklik toelaat dat ’n samelewing of ’n ideologie vir ons voorskryf en dit spot deernisvol met mense se “swakhede” en “issues”. Dit het my laat besef dat ons almal eienaardighede het en beslis soms droogmaak, maar ons moet mekaar nie sommer veroordeel en onsself nie so ernstig opneem nie.
Ons almal wil maar net liefhê en liefgehê word, goed lyk in ander (en ons eie) oë, aanvaar word vir wie ons is, die lewe met sy op- en afdraandes ten beste hanteer en onsself laat geld. Maar bowenal beklemtoon dit dat alle mense vrese, onsekerhede, drome en ideale het – en dat ons almal ons eie “issues” het. Konflik, verskille, vooroordeel, jaloesie en irritasie in ’n familie word op ’n briljante manier gerelativeer – tot so ’n mate dat jy uit jou maag moet lag. Jy kan nie help om daarna te kyk en te besef dat dit waaroor jy soms so ernstig voel dat jy bereid is om daaroor te baklei en stry, eintlik nie die negatiewe energie werd is nie.
As jy dus moeg, oorweldig, gestres en bekommerd voel, kyk Modern family – dis terapeuties! En onthou dr Adam Mahomed se woorde: “… die lewe is nie ’n kleedrepetisie nie. Kom ons maak die beste van die tyd wat ons hier op aarde het.” Dit maak sin, veral as ’n mens dink hoe vinnig hierdie jaar verbygesnel het en niemand van ons weet hoeveel tyd ons oor het nie!
Tot volgende keer.
Eldaleen is die redakteur van Vrouekeur.