2 Desember 2011 – Om met oop oë te slaap

Sedertdien verstaan ek grootmense – tot so mate dat ek twee keer dink voor ek ’n uitnodiging vir middagete op ’n Sondag aanvaar – want my middagslapie mis ek nie maklik nie. Dalk het die feit dat ek ook nie meer aan Sondagmiddag-blues ly nie daarmee te make dat my skooljare genadiglik iets van die verlede is of dat ek dit eens is met die persoon wat gesê het: “No day is so bad it can’t be fixed with a nap.”

In plek van die blou hond wat my op ’n Sondag gejaag het, is ek deesdae gewis nie sprankelend op die eerste werksdag van die week nie. Dis dan wanneer ek die sin van ’n stresvolle werk en lewe bevraagteken en dink dis glad nie ’n simpel idee om als te verkoop en vrugte-smoothies vanuit ’n rietkiosk op ’n Thai-eiland te gaan verkoop nie. Ek het visioene van myself waar ek al dansend op vrolike eilandmusiek in ’n swembroek, sarong en plakkies, toeriste se bestellings neem en sorgloos oor die oseaan tuur. Die realiteit ruk my egter telkens tot my sinne en as ek eers my voet in die kantoor gesit en met die week se werk begin het, verdwyn die gevoel van selfbejammering sommer vanself. Ons dink so maklik die lewe skuld ons iets en speel die rol van die verontregte en slagoffer. Ons fokus te dikwels op die negatiewe in die lewe.

En negatiewe is daar gewis: Daar is korrupsie in die land, die meeste taxi-bestuurders hoort nie agter ’n stuurwiel nie, baie van ons word te min betaal vir dit wat ons doen, die vlak van misdaad en geweld is onaanvaarbaar, die toestand van paaie is haglik, te veel verkeersligte is stukkend, kabeldiefstal lê ons vervoerstelsel lam, dienslewering is oor die algemeen power, werksetiek is ’n rare verskynsel, werkloosheid ruk hande uit en daar is ’n te groot gaping tussen ryk en arm … Die lys is lank. ’n Mens kan uiteraard nie help om te wonder waarheen dit gaan lei nie.

Ons kan nie en moenie ons oë vir dié probleme toemaak nie, maar om toe te laat dat dit ons hele bestaan verswelg, haal die vreugde uit die lewe en maak ’n mens blind vir die positiewe. Dit wat ons as probleme, stres en oorweldigend ervaar, word nietig as ons, of iemand na aan ons, met ’n lewensbedreigende siekte gediagnoseer word.

’n Dierbare dertigjarige vriendin en kollega het onlangs sulke nuus gekry, en glo my, dit het my net weereens laat besef dat ons meestal oor nietighede stres en wroeg. Ons gesondheid is iets wat ons so maklik as vanselfsprekend aanvaar. Ons moenie dat die diagnose van ’n ernstige siekte eers ons oë vir die wonder van lewe oopmaak nie. Die lewe is nie regverdig nie en ja, dit is nie sonder probleme nie, maar of dit nou Sondag, Maandag of Vrydag is, ons moet elke dag benut. Ons moet meer van die lewe indrink en dalk minder tyd met oop oë omslaap, want soos Charlie Sheen gesê het: “… you can’t focus on things that matter if all you’ve been is asleep for forty years.”

Tot volgende keer.